يه سحنراني معروفي که استيو جابز داشت فک کنم خيليا هم گوش کردن. يه چيزي توي همين مايه ها ميگفت که : خيلي از نقطه هايي که توي زندگي وجود داره ممکنه اضافي يا بدردنخور بنظر بياد. همين نقطه ها در اينده يه جايي به هم وصل ميشن و يه چيز معناداري رو ميسازن. در کل برداشت من اينه که خيلي از اتفاقات چه غم چه شادي در همون لحظه قابل تفسير نيستن. در اينده مشخص ميشه که اين چيزا واقعا غم بوده يا شادي. اگر ادم مذهبي هم باشي يه چيزي توي همين مايه ها توي قرانم هست البته

زندگي غم و شاديش با هم قاطيه. ادم نميتونه فقط يکيشو بخواد. بعد از سي سال عمري که کردم فهميدم که به گذشته نبايد زياد نگاه کنم چه غمش چه شاديش. فقط بايد يه تيکه از گذشته ها رو که مربوط ميشه به درسايي که از زندگي گرفتيم رو با خودمون نگه داريم بقيش رو بندازيم دور.

منم خيلي دلم هواي دانشگاهو کرده. مخصوصا خاطرات و تصاوير اون روزا که ياد آدم مياد, يه حس غريبي به آدم دست ميده. خصوصا اينکه مي دوني ديگه اون روزا بر نمي گرده, بيش تر آدم احساس تنهايي و غريبي مي کنه. اصلا يه حس عجيبيه که نميسه توصيفش کرد.

قبلا تو اينجور مواقع, قلق هاي خودمو مي دونستم. يه سکوت يکي دو روزه جواب ميداد. يا تو خيلي مواقع, رانندگي کردن خيلي جواب ميداد. اما الان انگار همش يه چيزي کمه. ديگه با اين چيزا آروم نميشم.