سلام.

خوبین؟

خیلی وقته که ننوشتم. دلم خیلی تنگ شده بود.

امروز روز خوبی بود برام.

تو مرحله ی مقدماتی المپیاد فیزیک قبول شدم. واسه همینم برامون کلاس گذاشتن که آماده بشیم واسه مرحله ی اول.

امروز البته روز دومی بود که برامون کلاس گذاشته بودن. 8 صبح تا 5 بعد از ظهر. 

چند تا از دوستای قدیمیم ( از جمله صبا) رو دیدم که خیلی از دیدنشون خوشحال شدم.

صبا (ربوتیک)،  نسیما (ادبیات)، ساجده (زیست شناسی) و ریحانه (شیمی)

ولی کلاس امروز خیلی خسته کننده بود. من که نصف حرفای دبیرم و هم متوجه نشدم. آدم وقتی این جور جاها میره بیشتر از خودش نا امید می شه. اکثر مدرس ها پسرای جوونی بودن که خودشون تو المپیاد سالهای قبل مقام آورده بودن. من هم الان خیلی ناراحتم که چرا زودتر از این شروع نکردم که فیزیک رو درست حسابی بخونم.

واسه همین توصیه می کنم به بچه هایی که دوره ی راهنمایی هستن یا سالهای اول دبیرستان (اول و دوم) از همین الان اگه میخوان تو المپیاد فیزیک مقام بیارن، شروع کن. البته مهم قبول شدنش نیست. مهم اینه که آدم یه چیز رو درست حسابی یاد بگیره. من که فکر نمیکنم این اطلاعاتی رو که دبیرمون که یه پسر 19-20 ساله بود رو حتی دبیر فیزیک مدرسه مون داشته باشه. اگه هم داشته باشه به اون سرعت و با اون تسلط نمیتونه سوالات مشکل فیزیک رو حل کنه.

از من که گذشت. البته من به این راحتی ها ناامید نمیشم.

ولی شما تا دیر نشده شروع کنید. هیچوقت برای درس خوندن دیر نیست.

اتفاقا ً امروز رو دیوار همون مدرسه ای که توی کلاس داشتیم ( میرزا کوچک خان ــ تیزهوشان پسران رشت) خوندم که نوشته بود:  چیزی به نام شکست وجود ندارد و آن چیزی که بدست می آید نتیجه است. متاسفانه جمله ش دقیقا ً یادم نیست. ولی یه چیزی بود با همین معنی.

به هر حال امیدوارم همتون تو تمام مراحل زندگی موفق باشید و امید و تلاش رو فراموش نکنید.

تا بعد ...

مهسا (سارا)