یه اشکال بزرگ ما آدمها اینه که همیشه فکر میکنیم که نشدنی وجود نداره
همیشه تو ذهنمون مهره ها رو درست میچینیم
درست حرکت میکنیم
درست حرف میزنیم
و به یه نتیجه رویایی میرسیم...
ولی واقعیت اینه که نه، همیشه هم درست نمیشه
همیشه نمیشه رو روال حرکت کرد
نمیشه منطقی قدم برداشت
نمیشه راحت گذشت..
خوب تا کردن و تاب آوردن، دل بزرگ میخواد
خیال راحت و انگیزه میخواد
وقتی حتی یکی از اینا هم نباشه،
شاید تاب نیاری
شاید آرامشی که در پی برداشتن قدم های درست انتظارشو میکشیدی
هیچوقت اتفاق نیفته
هیچ کسی هم نمیتونه تعیین کنه درستش چی بود
گاهی اتفاقا درستش اینه که فریاد بزنی
گاهی باید بشکنی همه دیوارها و بت هایی رو که ساختی تا رد شی از اون مرحله
بعضی مرحله های زندگی
شبیه رد شدن از غول مرحله آخره...
انقدر سخت و نفس گیر که شاید تموم کنه زندگیت رو
یا شاید توانی واسه ادامه برات باقی نزاره
حالا من تو خان هفتمم
رفتم به جنگ دیو سپید
میجنگم و میجنگم تا روزی حسرت بی پروا نبودن نمونه برام
میدونم که نتیجه ش شاید رویایی نباشه
میدونم که حتی شطرنج بازهای حرفه ای هم گاهی مغلوب حرکت های غیر قابل پیش بینی میشن
ولی جنگیدن و شکست خوردن
بهتر از یه زندگی پر آرامش و بی خطر بدون تجربه س ...