این بار اگر بخت یاری کند
        دسته گل سوال های دشوار و
              چند شاخه فلسفه ی پیچ در پیچ نمی خرم.

اگر بخت یاری کند،
                  با خود سادگی دلفریب و
                      چادری ارزان می آورم.
                            چادری سپید با یک مشت قر مزی انار 
                                                               و عطر ترش و شیرین بهار.
این بار اگر بخت یاری کند
             می خواهم دستان تو را
                                به خواهش اطلسی ها بسپارم و
                                نگاهت را از پشت پنجره که نه
                                                        از پس شیشه های خواب و اندوه شبانه ،
                                                                                                       شکوفه کنم.
بگذار باران ببارد
 اصلاً بگذار آسمان هم
                 طعم انارو بهارو اطلسی را غروب کند 
                                                             چه باک!
اگر بخت یاری کند
      ستاره ها شر م شبانه را
                 با شیطنت های شیرینشان می شکنند.
 گفتم که
  باران را چه باک!
                 بگذار ببارد.

این بار می خواهم
بغض فرو خورده ی انتظار را
                                 نیامده باز گردم .
پرهیز درخت و
               تقوای پائیز
                            بهانه است
می خواهم
       دریا دریا
           تشنگی زمین را
                  از انکار آسمان بستانم.

که گفته است این جا
                 راه ها عابران را
                          در پچپچه ی ریگ ها
                         - در همهمه ی رنگ ها-
                                         و ترنّم علف های امّا و اگر
                                                                           سر گردان می کنند ؟
این بار می خواهم
    تمامی این راه ها را
                    با همین گام های خنگ خماری،
                                 و همین بی عاری نماندن،
                                                          گوارای تشنگی 
                                                                     هزآآآآآر بیابان کنم.
خواب که نیستم
دارم خیال برگ را
                     به نازایی
                          تمام درختان باغ مان
                                               پیوند می کنم.
شکوفه را رها کن
آشفتگی بهار را بیاندیش!

تو مگر وسواس طهارت پائیز 
                         گرفته باشی،
                          که رویای کاج را 
                                    از اندوه بی قراری های من 
                                                                جستجو کنی.
اگر بخت یاری کند
 می خواهم
         دامادی آذر را
             با همین برف های اندوه خواب ـ
             به همین نیم شکفتگی شور و شعور ـ
                                    و در همین نیامده رفتن های بی جواب،
                                                                      جشن ترنم و ترانه بگیرم.
حسادت مکن!
 شیرینی شعر اگر
              شوق نبازد،
 بهار هم 
 عروسی خود را
         به چراغانی تیشه ی فرهاد
                                    آذین می کند.
این بار
       سکوت هیچ کس
               علامت رضا نیست.

سقف کدام خیال
       تحمل این همه
                بارش های بی حساب دارد؟

مگر نه اینکه
     ژولیدگی باغ و بنفشه
                     از همین
                       بی رمق ماندن های گاه به گاه ِ
                                                سرو د و سرزندگی سپیدار هاست؟

اگر بخت یاری کند،
           می خواهم پای همه ی
            این بی سبب داشتن و نداشتن های
                                                ماه و مادینگی،
                                                      و همه ی بودن و نبودن های
                                                                             بی یقین نور و نرینگی،
                                                                                                     بنشینم و 
                                                                                                            نه نگویم.
طاقت نمی آوری، نه؟
  طاقت نمی آوری
           که من تنهائی تو را
                   به تنهائی تبسّم و ترانه
                                          ترجیح دهم.
یا شاید
تعزیه ی سکوت را
             روزه گرفته باشی ،
                     که خمودگی و خاموشی را
                                               خویشتن داری
                                                          گمان برده ای؟! 
تردید مکن!
این همان باغ و نهری ست،
                        که بوسه ی رویا های تو
                                تخم سترونی برگ و باران اش
                                                                       بخشیده.
ویرانه است؟
 باشد.
  اگر بخت یاری کند می خواهم 
                 خشت خشت همین خرابه را
                                    خواهش هزار 
                                             پرنده و پروانه کنم.
                                                         روشنی آب را دست کم مگیر!
این بار می خواهم
  نماز نشاط و
            سجده ی سعادت را
                              از همان ابتدا
                                          تکلیف پرواز و
                                                         پرستو کنم.
باور نمی کنی؟ 
   باشد.
           این بار اگر بخت یاری کند ،
                                         می خواهم بخت را یاری کنم....

این سوی خیابان