غم بزرگیه
که هر چیزی تغییر کنه
قانون ناعادلانه (24 ساعت) که مخصوص خود خود منه، تغییر نمیکنه
همون دفعه اولی که داشتم از خوشحالی پرواز میکردم و از فرط مست خوشحالی بودن تصادف کردم، یه تلنگر بود که بفهمم
زیادی توهم نزنم
همون دفعه هم به 24 ساعت نرسید
سر 12 ساعت شوک وارد شد و چیزی که باقی موند، یه ماشین درب و داغون بود
حالا تعداد شوک ها زیاد شده
و من هنوز جون ندارم سرم و با پررویی بالا بگیرم و بگم چی فکر میکنم
چون مطمینم همه اون چیزی که تو سر منه، به ذهن بقیه هم رسیده
اون همه حال خوب، حتما یه نوشته لازم داشت که مشغله های روزمره نزاشت بهش برسم
اینو فعلا میزارم تا سر فرصت حرفامو بزنم
یک عدد مهسا
خوابش میاد
سر درد داره
خیالش راحت شده 
هر چی میسرچه Not found میبینه
یه عالمم کار ریخته سرش
منو بگو فکر کردم چقد قشنگ از پسش براومدم که با آرامش و انتخاب بهترین کلمات چیزی که دوست ندارم رو گفتم
زهی خیال باطل...
تمام ذوقم رو برای انجامش از دست دادم
تمام هیجانی که گذاشته بودم سرش خرج کنم، از بین رفت و جاش و یه دلسردی ناخوشایند گرفت
امروزم مرجانه نیست
اصن بهتر، من که دیگه براش عجله ای ندارم- لازمم نمیشه
برای اینکه بچه ها حالمو نفهمن قرار نمیزارم باهاشون
میترسم وسط تعریف کردن اتفاقا بزنم زیر گریه
-
واقعا دلم میخواد برم مسافرت
حالم از این عرف و ایده های مسخره و توقعات بیجا بهم میخوره که نمیزارن یهو پاشم و بگم من دارم میرم چند روز کاری به کارم نداشته باشین
هر کی از یه طرف زور میزنه ایده هاشو زورکی بکنه تو سرم و اهمیت نمیدن که خب حالا من چی رو دوست دارم
دیگه زیاد از حد همه چی از کنترلم خارج شد و از موضع تصمیم گیری کنار گذاشته شدم
بالاخره یه نقطه ای توی زندگی باید قبول کنی که همه لذت های دنیا قرار نیست سهم تو بشه
به امید روزی که رادیوهای اختصاصی محل کارم خاموش بشن 
مغزم پوکید انقددددددددددد حرف از کجا میارن بعضیا
آه چه شام تیره ای...