اون درست راهنماییم کرده بود

دیر نشده بود

چرا من نتونم

اتفاقا انجامش دادم

خوب هم انجامش دادم

بریم برای فاز بعدی

به قول بعضیا  : موفقیت اتفاقی نیست

همینکه یه سری آدمها تو زندگیت باشن که با حرفاشون بهت نشون بدن "هنوز دیر نشده" و "تو چرا نتونی"

گاهی خیلییی کافیه

اصلا بعضی وقتا فقط دنبال اینم که یکی اینو بهم بگه که "بابا نگران چی هستی، تو نتونی کی بتونه ؟" 

اون موقعس که انگیزه میگیرم که از این حال بیحال بیام بیرون و شروع کنم

البته گذشته اینطوری نبودم که منتظر یه انگیزه خارجی باشم

ولی زمان هم آدم رو پیر میکنه، هم جرئت و جسارت کم کم از بین میرن و حس میکنم نمیتونم

کاری رو انجام بدم، مگر اینکه کسی برام مصداقی از تواناییم بیاره و تشویقم کنه به "انجام دادن"